Ömrümün Kısa Günü

Sizi bilmem, çünkü siz ölmüştünüz fotoğrafta Yasını tutar gibi bir kasketi tutmuştunuz Yüzünde bir sürü insan, babanız mıydı neydi Uzanmış şiltesine sanki şimdi o tarafta Mutluluğa giderken tam gülmeyi unutmuştunuz. Mutluluktu o, gelir ara sıra bizde kalırdı Onun bize geldiği yerden kalkardı tirenler Tirenler ki hep boş gider günler gibi kısalırdı Tutardı beni annem sımsıkı yüreğimden Hep inişe geçerdi göğsümde merdivenler Kış gelmiş herkes evinde resimde bir tek o Yüzü henüz dönmüş taze bir ölüyü gömmekten Şimdi sıra sizde der gibi uzatmış başını Hüzne kefen biçiyor fırsat buldukça ölmekten Örtmüş üstüne mevsimler hafifçe rint kumaşını